ความสุขของฉันหายไปไหน ?
…................
…...หลายครั้ง ฉันมักจะถามตัวเอง “ความสุขของฉันหายไปไหน ?”
มันไม่ใช่ว่าชีวิตของฉันอยู่ในช่วงที่ย่ำแย่ ฉันจึงไร้ความสุข....แต่มันเหมือนกับว่า
“เมื่อฉันตื่นมาจากฝัน พลันพบว่าความสุขของตนเองหายไป”
ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจปีที่แล้ว หรือสองปีที่แล้ว แต่พอรู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันก็พบว่าในสมองของตัวเองมีคำถามนี้เพิ่มมาเสียแล้ว
ฉันไม่ได้เป็นทุกข์จนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้กระวนกระวายใจทุกครั้งเวลาจะทำอะไร อย่างเช่น ดูหนัง กินข้าว ช้อปปิ้ง
ความรู้สึกนี้มันค่อยๆกัดกินจนหัวใจฉันด้านชา ฉันคิดว่าตัวเองคงไม่สามารถไร้ความสุขได้มากกว่านี้อีกแล้ว แต่พอความคิดอย่างนี้ผุดขึ้นมาในสมองของฉัน ฉันกลับพบว่าตนเองยังมีความสุขได้อยู่ แต่มันช่างเป็นความรู้สึกที่ฉาบฉวย เหมือนฟองน้ำในอากาศ ที่เกิดขึ้นแล้วพลันหายวับ เพราะความสุขเหล่านั้นไม่ได้มาจากใจของฉันเอง แต่เกิดจากสิ่งนอกกายที่ไม่ได้ช่วยให้อาการซึมเศร้าของฉันน้อยลงเลย ตรงกันข้าม มันยิ่งทำให้ฉันเห็นความแตกต่างชัดเจนมากขึ้น
ฉันเคยเป็นคนมองโลกในแง่ดี มีปัญหาอะไรก็ยิ้มรับมาโดยตลอด แต่พักหลังมานี้มันเหมือนเป็นอาการของคนหน้าชื่นอกตรม คือยิ้ม แต่ไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่แสดงออก
ฉันเคยเป็นคนมีอารมณ์ขัน ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังหัวเราะได้อย่างง่ายๆอยู่ แต่มันเหมือนอะไรที่เป็นไปโดยอัตโนมัติ เช่นกัน มันไม่ช่วยให้ฉันมีความสุข
ฉันเคยเป็นเพื่อนที่ดี แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจอีกต่อไป เพราะตัวฉันเองเป็นเสียอย่างนี้ มันทำให้ฉันหงุดหงิดได้ง่ายๆ อารมณ์เสียได้ง่ายๆ ฉันจึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับตัวเอง เพราะไม่รู้เมื่อไหร่จะไประเบิดใส่คนอื่นเขา พวกเขาไม่ได้ทำผิดอะไร
ฉันเคยคิดว่าชีวิตของฉันนั้นแสนจะราบเรียบ เรียบง่าย เป็นชีวิตธรรมดาๆที่มีความสุข แต่ตอนนี้ฉันพบแล้วว่า มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ตอนนี้แม้แต่ความฝัน ฉันก็ต้องวางมันได้ เพื่อเห็นแก่คนอื่นๆ
ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่า ถ้าอยากมีความสุขต้องทำยังไง เพราะถึงแม้ฉันจะทำในสิ่งที่ชอบในตอนนี้ มันก็ไม่ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นอีกแล้ว ฉันไม่เข้าใจแล้วว่าทำไมคนๆหนึ่งถึงมีความสุขได้ตลอด มองโลกในแง่ดีได้ตลอดเวลา
ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆช่วยแนะนำด้วยนะคะ ที่ฉันมาโพสต์ลงที่นี่ เพราะฉันไม่รู้จะบ่ายหน้าไปพึ่งใครได้อีกแล้ว ฉันไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับครอบครัวของฉัน กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วง สำหรับเพื่อนๆของฉัน พวกเขาก็เอาแต่รับฟังถ่ายเดียว อาจเป็นเพราะเรารู้จักกันได้ไม่นาน พวกเขาเลยไม่กล้าแนะนำอะไรมากมายก็ได้ หรืออาจเป็นเพราะพวกเขาไม่เคยมีอาการอย่างฉัน เลยไม่รู้จะแนะนำอย่างไร
ขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำแนะนำค่ะ
ความสุขของฉันหายไปไหน ?
…................
…...หลายครั้ง ฉันมักจะถามตัวเอง “ความสุขของฉันหายไปไหน ?”
มันไม่ใช่ว่าชีวิตของฉันอยู่ในช่วงที่ย่ำแย่ ฉันจึงไร้ความสุข....แต่มันเหมือนกับว่า
“เมื่อฉันตื่นมาจากฝัน พลันพบว่าความสุขของตนเองหายไป”
ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจปีที่แล้ว หรือสองปีที่แล้ว แต่พอรู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันก็พบว่าในสมองของตัวเองมีคำถามนี้เพิ่มมาเสียแล้ว
ฉันไม่ได้เป็นทุกข์จนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้กระวนกระวายใจทุกครั้งเวลาจะทำอะไร อย่างเช่น ดูหนัง กินข้าว ช้อปปิ้ง
ความรู้สึกนี้มันค่อยๆกัดกินจนหัวใจฉันด้านชา ฉันคิดว่าตัวเองคงไม่สามารถไร้ความสุขได้มากกว่านี้อีกแล้ว แต่พอความคิดอย่างนี้ผุดขึ้นมาในสมองของฉัน ฉันกลับพบว่าตนเองยังมีความสุขได้อยู่ แต่มันช่างเป็นความรู้สึกที่ฉาบฉวย เหมือนฟองน้ำในอากาศ ที่เกิดขึ้นแล้วพลันหายวับ เพราะความสุขเหล่านั้นไม่ได้มาจากใจของฉันเอง แต่เกิดจากสิ่งนอกกายที่ไม่ได้ช่วยให้อาการซึมเศร้าของฉันน้อยลงเลย ตรงกันข้าม มันยิ่งทำให้ฉันเห็นความแตกต่างชัดเจนมากขึ้น
ฉันเคยเป็นคนมองโลกในแง่ดี มีปัญหาอะไรก็ยิ้มรับมาโดยตลอด แต่พักหลังมานี้มันเหมือนเป็นอาการของคนหน้าชื่นอกตรม คือยิ้ม แต่ไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่แสดงออก
ฉันเคยเป็นคนมีอารมณ์ขัน ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังหัวเราะได้อย่างง่ายๆอยู่ แต่มันเหมือนอะไรที่เป็นไปโดยอัตโนมัติ เช่นกัน มันไม่ช่วยให้ฉันมีความสุข
ฉันเคยเป็นเพื่อนที่ดี แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจอีกต่อไป เพราะตัวฉันเองเป็นเสียอย่างนี้ มันทำให้ฉันหงุดหงิดได้ง่ายๆ อารมณ์เสียได้ง่ายๆ ฉันจึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับตัวเอง เพราะไม่รู้เมื่อไหร่จะไประเบิดใส่คนอื่นเขา พวกเขาไม่ได้ทำผิดอะไร
ฉันเคยคิดว่าชีวิตของฉันนั้นแสนจะราบเรียบ เรียบง่าย เป็นชีวิตธรรมดาๆที่มีความสุข แต่ตอนนี้ฉันพบแล้วว่า มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ตอนนี้แม้แต่ความฝัน ฉันก็ต้องวางมันได้ เพื่อเห็นแก่คนอื่นๆ
ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่า ถ้าอยากมีความสุขต้องทำยังไง เพราะถึงแม้ฉันจะทำในสิ่งที่ชอบในตอนนี้ มันก็ไม่ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นอีกแล้ว ฉันไม่เข้าใจแล้วว่าทำไมคนๆหนึ่งถึงมีความสุขได้ตลอด มองโลกในแง่ดีได้ตลอดเวลา
ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆช่วยแนะนำด้วยนะคะ ที่ฉันมาโพสต์ลงที่นี่ เพราะฉันไม่รู้จะบ่ายหน้าไปพึ่งใครได้อีกแล้ว ฉันไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับครอบครัวของฉัน กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วง สำหรับเพื่อนๆของฉัน พวกเขาก็เอาแต่รับฟังถ่ายเดียว อาจเป็นเพราะเรารู้จักกันได้ไม่นาน พวกเขาเลยไม่กล้าแนะนำอะไรมากมายก็ได้ หรืออาจเป็นเพราะพวกเขาไม่เคยมีอาการอย่างฉัน เลยไม่รู้จะแนะนำอย่างไร
ขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำแนะนำค่ะ